بیچاره نویسنده‌ای که کتابِ اولش حلواحلوا شود. بیچاره نویسنده‌ای که هنوز اثر چاپ نکرده قربان صدقه‌اش بروند. چه حاشیه‌ها و چه غبارهایی که روی ضعف‌هایش می‌افتد.

به‌تبعِ نظریه‌های مارشال مک‌لوهان، زمانۀ نو را زمانۀ انفجار اطلاعات نامیدند. ترکش‌های این انفجار سر تا پای‌مان را خلیده. ما بی‌آنکه شکوه کنیم یا ردِ زخم را به چشمِ سر ببینیم، مجروحِ اطلاعاتیم. ترکش‌های انفجارِ اطلاعات، زهری سحرانگیز دارد: هر لحظه شهوتِ زخمی نو در تن و روحِ ما ترشح می‌کند. حالا با بیماریِ شهوت …

از اشرفی که بالا می‌روی، سرِ ورودی بزرگراهِ جلال آل احمد یک مجسمه می‌بینی. مجسمه عینِ لردهای انگلیسی دست برده به جیبِ جلیقه و یه‌جورِ «شما کجا؟ من کجا؟»یی در طرزِ ایستادنش پنهان است. عکس و پرتره از جلال آل احمد زیاد دیده‌ام، خیلی بیشتر از چیزی که در وب می‌توان یافت، اما راستش را …

من (و البته بسیاری از هم‌نسلانم) در خانواده‌هایی بزرگ شدیم که جشنِ تولد در آن‌ها معنا نداشت. تعدادِ جشنِ تولدهای دورانِ کودکیِ ما را می‌توان شمرد. من می‌توانم انگشتِ وسطم را برای شمردنش انتخاب کنم. (نه اینکه خیال کنید منظورِ رکیکی دارم، نه. انتخابم به این دلیل است که تنها جشنِ تولدِ زندگی‌ام در سال‌های …

هنر هزارتویی‌ست ژرف. هر دم راهی‌ست و دریچه‌ای و چاله‌ای و وسوسه‌ای و خطرِ افتادنی و نویدِ شکفتنی و زایشی یا مرگی. بر دروازۀ هزارتو نوشته‌اند «پررنج» اما تا پا به سفر نسپاری، هرگز هرگز شرحِ آن پیشانی‌نوشتِ مختصر را درنمی‌یابی. نویسندگی یعنی زیستن پرهزینه نویسندگی یعنی زیستن پرهزینه نویسندگی هزارتویی‌ست که هر دم آزمونی …

«مخاطب» از مصدرِ «خطب» یعنی «آنکه با وی سخن گفته شود.» آن‌وقتی که هنوز آخوند بودن عِرض و آبرو داشت، آخوندِ صدرِ مجلس و بالای منبر را که با مردم سخن می‌گفت «خطیب» می‌خواندند. «خطبه» و «خطاب» را هم از همین خانواده ساخته‌اند. همه چیز در گروِ «گفتن» و «شنیدن» است و گفتن و شنیدن …