در راستای پست پیشین گفتم پیش از فوت وقت و فوت تن و زبان معروض دارم: خداوکیلی این روزها ملت اگر «دکتر» نباشند، اقلا «فعال» هستند. از این قبیل است: فعال حوزه کودک، فعال حوزه کتاب، فعال فضای مجازی.
این «فعال» قصه جالبی دارد. نوجوان که بودم و دل به درس و کار نمیدادم، در جواب سرزنشهای پدر و مادرم براق میشدم و میگفتم: میدانید من کیام؟ من وبلاگنویسم.
بعدها فهمیدم همه همقطارانم تقریبا حین ولچرخی در وب همین حس «ما دیگه کی هستیم» را داشتهاند. ما کمی بزرگتر شدیم و به حماقت آن روزهایمان پی بردیم، خدا رحم کند به کسی که خیال میکند بعد از راهاندازی یک گروه در تلگرام یا تورق چند صفحه کتاب به «فعال حوزه فلان یا بهمان» تبدیل شده و تفاخر میکند به این پوچی.
الحق که در این سرزمین «آدم عادی» بودن کسر شأن شده. شهرهایمان، آدمهایمان، دکانهایمان همه صاحب صفتاند یا صفت برتری.
گفتم بگویم…
