زیرپا

گاهی بهش فکر می‌کنم. وقتی یکی‌شان را می‌بینم، یا بهم تلفن می‌زنند. و وقت‌هایی هم هست که خیلی بی‌ربط به خیالم می‌آیند. مثلاً وقتی ریشم را کوتاه می‌کنم. دوست‌نماهایی‌اند که حتی جرأت ندارند صاف و پوست‌کنده بگویند «ازت بدم میاد». چیزی که زیاد دارم، از این‌جور دوست‌نماهاست. در عوضش دوستی دارم که خیلی مرد است. جنسش مرد نیست؛ خانم با وقار و اهلِ دانشی‌ست که مدت‌ها قبل -به واسطهٔ اشا- با هم آشنا شدیم. بی‌شک یکی از مهم‌ترین همراهانِ من در اشا بود. یک وقت رفته بود به یکی از نهادهایِ دولتی و جلسه‌ای کاری برگزار کرده بود. اتفاقاٌ آن جلسه مربوط به ترویج مطالعه و کتابخوانی بود و آن نهاد هم نهادی مربوط به مطالعه. دوستم مدتی بعد از جلسهٔ کاری‌اش بهم گفت: «شما دشمن تویِ فلان نهاد دارید؟» گفتم «نه، اتفاقا کلی دوست آن‌جا دارم. خیلی از بچه‌هایِ آن‌جا دوستم هستند.» پرس و جو کردم که بفهمم قضیه چیست. دوستم برایم روضه خواند که بله، در جلسهٔ کاری‌ام صحبت از ترویج مطالعه شده و نامِ حسام مطهری و خانهٔ کتاب اشا را مطرح کردم و آقایانی که باهاشان جلسه داشتم شروع کردند به تمسخرِ شما و اشا و گفته‌اند «بابا اونم بچه‌اس، یه کاری می‌کنه!» بعدها دوستم به من هشدار داد بلافاصله بعد از «کلت 45» رمان دیگری بنویسم و تا قبل از انتشارِ کلت، دومی را هم تمام کنم. معتقد بود ممکن است کسانی پیدا بشوند و بعد از انتشارِ کتابم حرف‌های دلسردکننده بزنند و ناامیدم کنند.
چند روز قبل، ناشرم را دیدم. می‌گفت بهش زنگ زده‌اند و گفته‌اند «از مطهری برایِ چی می‌خوای کتاب چاپ کنی؟ بابا این فلانه، بهمانه…». البته خیال‌تان راحت، ناشرم اسمی از این «دوستان» نبرد. حالا می‌بینم حتی قبل از انتشارِ کتاب‌هایم هم «دوست‌نماهایی» دارم که مرتب برایم زیرپا می‌گیرند.
از این دوستان کم ندارم. بعضی‌شان را خوب می‌شناسم. وقتی زنگ می‌زنند کاری دارند. وقتی کار دارند ایده‌ها را می‌دزدند…