نکند اشتباه کرده باشم؟

جمله‌ای تکانم داده و نگرانم کرده. حس می‌کنم هرچه پیش‌تر انجام داده‌ام احتمالاً اشتباه بوده است. جمله این است: «هیچ چیز بی‌حاصل‏‌تر از اين مطالعات دستوری و کتاب خواندن‏‌های پیشنهادى نیست كه پيش از طرح سؤال و جوشش پرسش‏‌ها، گريبان‏‌گير تازه راه افتاده‏‌ها و نو مسلمان‏‌هاى شعار زده می‌شود.»
این جمله از علی صفایی حائری‌ست و من را دربارهٔ کارهایم در خانهٔ کتابِ اشا مردد می‌کند. من بارها به مخاطبانِ اشا و به دوستانم کتاب برای مطالعه پیشنهاد کرده‌ام. حالا با این جمله روبه‌رو هستم و نمی‌دانم کار درستی کرده‌ام یا نه. قبول دارم که بسیاری اوقات، مطالعهٔ کاریکاتوری عاقبت یک انسان را به خطر می‌اندازد. مطالعه‌های بی‌راهنما، خودسرانه و از هر گوشهٔ سفره لقمه‌ای برچیدن، حتماً آخر و عاقبت خوشی ندارد. شبی در تلویزیون گفتم که «بدانیم هر مطالعه‌ای عاقبت به‌خیری نمی‌آورد.» و حالا باز این جمله را برایِ خودم تکرار می‌کنم و می‌پرسم: «پیشنهادهایِ تو به دیگران، کاریکاتوری نبوده؟» اگر بوده باشد، وای بر من.
مدت‌هاست سعی می‌کنم فرهنگ را با دیدی وسیع‌تر نگاه کنم و از تنگ‌نظری و کوته‌فکری دور باشم، اما آیا زیادی در کتاب‌خوانی و پیشنهاد کتاب بی‌احتیاط نبوده‌ام؟ نمی‌دانم. شاید از این پس به کسی کتابی برای خواندن پیشنهاد نکنم؛ گرچه بعید می‌دانم این کرم دست از سرم بردارد. ولی با جملهٔ عین.صاد چه کنم؟