هیچکس از بادیهنشینها انتظار ندارد توتفرنگی کشت و زرع کنند.
انسان ذاتاً تطبیقپذیر و انعطافپذیر است. بههمین دلیل بادیهنشینها لباسهایی متفاوت و متناسب با شرایطِ جوّی بیابان میپوشند. این را از طبیعت آموختهاند. آنها بهجای کشت و زرع سراغِ پرورشِ شتر میروند. این را هم از طبیعت آموختند.
ما باید از طبیعت تطبیقپذیری و انعطافپذیری را بیاموزیم. اگر در بیابان هستیم، اگر جایی قرار گرفتیم که بسیاری از امکانات وجودِ خارجی ندارند، باید دنبالِ شترها بگردیم.
زندگی در شرایطِ سخت، چالشِ جذابِ زندگیست. دشواری، سنگِ محک است. اگر دشواری نباشد، قدرتنمایی و تلاش بیمعنا میشود.
این روزها شیوهای نو از «تعامل» را تمرین میکنم. سعی میکنم با شرایطِ غافلگیرکننده مواجههای درست داشته باشم.
رویارویی با چیزهای نو، رفتارهای عجیب و چالشهای غافلگیرکننده، آدم را پختهتر و تازهتر میکند.
این یک بازیست.
من این بازی را دوست دارم.
کشت و زرع در بیابان یا تطبیقپذیری؟
